Αναδημοσίευση από συνέντευξη που είχε δοθεί στην Ελένη Δ. Μπουχαλάκη
Μια μεγάλη μορφή της Κρήτης, ο πατήρ Ανδρέας Κεφαλογιάννης, ο άνθρωπος που γεννήθηκε για την πατρίδα, για την θρησκεία και για την οικογένεια, που τιμά τον τόπο που τον γέννησε μα και όλη την Ελλάδα, που γι’ αυτόν έγινε ειδικό αφιέρωμα και από το BBC, μίλησε με λόγια ντρέτα και σταράτα, όπως έμαθε πάντοτε να κάνει…
Ανώγεια. Με ποιόν τρόπο μιλά στην καρδιά σας ο τόπος που σας γέννησε;
Στα Ανώγεια γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω. Στο χωριό που οι ρίζες του φτάνουν χιλιάδες χρόνια πίσω, γι’ αυτό είναι τόσο γερό το δέντρο αυτό του Ψηλορείτη, μετερίζι που δροσίζονται οι μνήμες του και οι σκιές τους, στην Ανω Γη μας. Όλα τα παιδιά που μεγαλώσαμε και όσα μεγαλώνουν στα Ανώγεια, αντλούμε βιώματα, εικόνες που είναι μοναδικά και δυναμώνουν ακόμη περισσότερο με τη μέθη, από τα ήθη μας, τα έθιμα μας, τις παραδόσεις μας, το γλωσσικό ιδίωμα μας. Όλα τόσο μοναδικά, που μας υπαγορεύουν την ιερή υποχρέωση να τα συνεχίσουμε και να τα μεταλαμπαδεύουμε. Από γενιά σε γενιά, από ματιά σε ματιά, από χέρι σε χέρι, από μιλιά σε μιλιά.
Είναι ευλογία για όλους μας, νιώθω ευλογημένος που ζω κι αναπνέω σε ένα τέτοιο χωριό, το οποίο στολίζει την ελληνική και Κρητική ενδοχώρα.
Στο χωριό αυτό, που ένα από τα σπιτικά του, ήταν φτωχό αλλά τίμιο και υπερήφανο. Σε αυτό το σπίτι μεγάλωσα, με δύο γονείς ήρωες της ζωής, μα και θησαυρούς για μένα και όλα όσα βρισκόντουσαν κάτω από τη σκέπη τους. Ο πατέρας μου, ανάπηρος μιας και του έλειπε το δεξί του χέρι κι όμως τόσο δυνατός, ίσως ο πιο δυνατός άντρας που έχω γνωρίσει στη ζωή μου, δυνατός τόσο ψυχικά όσο και σωματικά. Δίπλα του, η μητέρα μου με σοβαρά προβλήματα υγείας, που όμως δεν την ακούσαμε ποτέ να βαρυγκωμήσει, με ένα συνεχές χαμόγελο στα χείλη και μια προσευχή, ένα Δόξα ο Θεός στη μιλιά της, στη σκέψη της. Πάντα σκεφτόμουνα να καταφέρω να μεγαλώσω με υγεία, ώστε να αξιωθώ να τους βοηθήσω.
Ποιές ήταν οι πρώτες σας αναζητήσεις ψυχής στα παιδικά σας χρόνια και σε ποια ηλικία αποφασίσατε να ακολουθήσετε το δρόμο της Εκκλησίας;
Από 6 -7 χρονών πήγαινα στην εκκλησία, την Παναγία στο Περαχώρι, περνούσα το Ιερό και βοηθούσα τον Παπακώστα μιας και κάτι με κρατούσε ήρεμο, δυνατό γεμάτο ελπίδα και ζωντάνια. Αυτό το κάτι που δεν μπορούσα να αποκωδικοποιήσω, ήταν ο κρίκος μου με το Θεό μας. Δεκατριών ετών περίπου ξεκίνησα σιγά-σιγά να ψάλω και τελειώνοντας την 3η Γυμνασίου με ρώτησε ο Παπακώστας, αν ήθελα να πάω στην Ιερατική Σχολή. Το κουβέντιασα με τον πατέρα μου και από τα χείλη του βγήκε η ελευθερία που μας μεγάλωσε και η αγάπη. Ότι αποφασίσει ο Αντρέας είπε, και ‘γω όδευσα προς την σχολή που με δίδαξε, με έμαθε, με γαλήνεψε. Πήγα, και με τη βοήθεια του Θεού, κατάφερα να τελειώσω την Ιερατική Σχολή και να χειροτονηθώ ιερέας 19 ετών.
Όλα αυτά τα χρόνια που ασκείτε το λειτούργημα της ιεροσύνης, έχετε δει και ακούσει πολλά. Υπήρξε κάποια ιστορία που χάραξε την καρδιά του Ανδρέα Κεφαλογιάννη σαν άνθρωπο και όχι σαν εκπρόσωπο της Εκκλησίας;
Σήμερα πια 35 χρόνια με το σχήμα και το ράσο στην πλάτη μου, έχω ψυχικό αποκούμπι την ιεροσύνη μέσα από την οποία μαγεύτηκα τόσο για τον άνθρωπο, αλλά και λυπήθηκα τόσο για τις δοκιμασίες του. Έχω δει, έχω ακούσει πολλά κι έμαθα για την μοναδικότητα του ανθρώπου που μοιάζει με την μοναδικότητα του Θεού μας. Κάθε ιστορία των ανθρώπων, είναι μοναδική κι αυτή η μοναδικότητα πάντα με εκπλήσσει και ως άνθρωπο, μα κι ως ιερέα. Μέσα από τη Θεολογία, τα ευαγγέλια και τις ανθρώπινες ιστορίες, ζω, αναπνέω και αφουγκράζομαι την κοινωνία, στην οποία τάχτηκα να υπηρετώ κι ως δούλος Θεού κι ανθρώπων να προσπαθώ για το κατάλληλο, το όμορφο, το πρέπον το δυνατό.
Όλο αυτά τα χρόνια, αυτή είναι η δοκιμασία μου και ο κανόνας μου. Να αγωνίζομαι ώστε να υπάρχει γύρω μου σύμπνοια, αλληλεγγύη, το εμείς να υπερτερεί του εγώ, κι όλοι μαζί να ατενίζουμε τον ορίζοντα της ειρήνης και της αγάπης, της προσφοράς και της αλήθειας. Νομίζω πως το εμείς, ο κοινός στόχος, ο κοινός σκοπός, είναι που λείπει σήμερα από όλες τις κοινωνίες, γι΄ αυτό ίσως είμαστε τόσο ευάλωτοι στις σειρήνες που μας περιτριγυρίζουν.
Πιστεύτε ότι ο άνθρωπος διαμορφώνεται από το περιβάλλον που ζει και μεγαλώνει ή ότι υπάρχουν καλές και λιγότερο καλές ανθρώπινες ψυχές;
Σίγουρα το περιβάλλον διαμορφώνει τους ανθρώπους. Μα τους διαμορφώνει κι η πίστη, το θαύμα, ο πόνος, το χαμόγελο, ο ένας άνθρωπος είναι ικανός να διαμορφώσει τον άλλον άνθρωπο. Κι αυτό που λέω σε όλους είναι να περιμένουν λίγο πριν αγριέψουν, να περιμένουν λίγο πριν εκτονωθούν, πριν αντιδράσουν, πριν μιλήσουν. Γιατί αυτό το λίγο της προσμονής, μπορεί να είναι ο παράδεισος τους επί γης. Σε όλη την ορεινή Κρήτη, στα μεγάλα υψόμετρα όπου κι αν πάτε, θα δείτε ανθρώπους που κάποιοι θα τους χαρακτήριζαν ως αγριωπούς στην όψη με αδρά χαρακτηριστικά προσώπου. Όμως περιμένετε αδέρφια μου λίγο, κοιτάχτε, ακούστε, μιλήστε και θα διαπιστώσετε πως η ψυχή τους είναι ευαίσθητη, αγάπης καρδιά έχουν, μπορούν κι ακούν, θωρούν, αγγίζουν. Μοιάζουν αυτοί οι άνθρωποι με πέτρες με βράχια, όμως όσο σκληρή μοιάζει να είναι μία πέτρα, τόσο αναπαύει τον άνθρωπο σαν καθίσει πάνω της αποκαμωμένος από τα δύσκολα και την πορεία του. Αυτό ας γίνουμε όλοι μας. Άσχετα από όσα μας αγριεύουν, ας γίνουμε ανάπαυση για τους συνανθρώπους μας.
Κάποιο περιστατικό που σας έκανε να νιώσετε πολύ έντονα δικαίωση από όσα αγωνίζεστε κατά καιρούς να συνεισφέρετε από το δικό σας μετερίζι;
Δικαίωση ένιωσα, όταν είδα το χαμόγελο του πατέρα μου στα χείλη του, μετά τη χειροτονία μου. Δικαίωση ένιωσα, όταν αγκάλιασα τα παιδιά μου με το που γεννήθηκαν. Δικαίωση ένιωσα, όταν είδα το χαμόγελο των ανθρώπων κατά τη Θεία κοινωνία. Δικαίωση ένιωσα , όταν ένας προβληματισμένος άνθρωπος μέσα από το Μυστήριο της Θείας Εξομολόγησης και από την επικοινωνία που είχαμε, αισθάνθηκα ότι βρήκε δύναμη να σηκωθεί και πάλι. Δικαίωση ένιωσα, όταν βρέθηκα μπροστά στις χιλιάδες των Μακεδόνων να τους μιλάω για μία πατρίδα, για μία Ελλάδα για μία ομόνοια και κατάλαβα ότι όλα όσα ένιωθα εγώ ένιωθαν και εκείνοι, που σημαίνει ότι η Ελλάδα μπορεί να αντιστέκεται, μπορεί να υπάρχει. Δικαίωση ένιωσα, όταν κατάφερα να συλλέξω τους καρπούς από τα δέντρα και από τα φυτά που καλλιεργώ στον κήπο μου. Δικαίωση ένιωσα, όταν κατάλαβα ότι η γυναίκα που βρέθηκε μπροστά στο δρόμο μου με την ευλογία του Θεού, ήταν το καλύτερο που μπορούσε να συμβεί για να δημιουργηθεί και να κρατηθεί η οικογένειά μας, δυνατή κι αγαπημένη. Δικαίωση ένιωσα, όταν δύο φαμίλιες στα Ανώγεια δεν κατάφεραν να κρατήσουν την ισορροπία μεταξύ τους, με αποτέλεσμα τα δάκρυα να ήταν πολλά, αλλά με παρέμβαση χωριανών και δικιά μου, αυτές οι δύο οικογένειες να μπορούν να συνυπάρχουν σήμερα. Δικαίωση ήταν, όταν κατάλαβα ότι οι άντρες του χωριού μας, οι κτηνοτρόφοι μας, οι άνθρωποι που βιώνουν ως ορεσίβιοι τα δύσκολα των ορεινών χωριών και των πλαγιών του Ψηλορείτη, έχουν τη δύναμη και το θέλω να κάνουν το σταυρό τους, την προσευχή τους και να κοινωνούν των αχράντων μυστηρίων, στις λειτουργίες για τους άντρες που πραγματοποιούμε στον Αη Γιώργη δύο φορές το χρόνο. Δικαίωση ένιωσα και νιώθω, που βλέπω ότι αυτή η χώρα πολεμιέται αλλά αντέχει, χτυπιέται αλλά αντέχει, γονατίζει αλλά ξανασηκώνεται και γεννήθηκε, για να συνεχίσει να υπάρχει στους αιώνες των αιώνων.
To μεγαλύτερο σας ιδανικό είναι…
Το μεγαλύτερο μου ιδανικό είναι η Ορθοδοξία, που μέσα της κρύβει και την του Χριστού θεία πίστη και την του Θεού αγάπη και τη γαλανόλευκη, και τα βουνά της πατρίδας μας και τις θάλασσες, και τη γη και τους ανθρώπους. Ανθρώπους όχι μόνο της χώρας μου, αλλά όλου του κόσμου. Αυτό είναι η Ορθοδοξία, μία τεράστια σφιχτή αγκαλιά, που προσφέρει ασφάλεια και όλα όσα έχει ανάγκη ο άνθρωπος.
Κλείνοντας θα θέλαμε να μας συστήσετε τον πατήρ Ανδρέα Κεφαλογιάννη του λαού και τον Ανδρέα Κεφαλογιάννη με την ανθρώπινη ιδιότητα του.
Ανδρέας Κεφαλογιάννης, πρεσβύτερος του ιερού ναού Αγίου Γεωργίου Ανωγείων, που γεννήθηκα, μεγάλωσα και παρέμεινα στον τόπο μου, ως άνθρωπος ως ιερέας, ως πατέρας, ως παππούς, ως δημότης, κάτοικος ενός αρχοντικού, ιστορικού, πολιτισμένου, γεμάτο αξίες δήμο, αυτό των Ανωγείων, της Άνω Γης, ως Έλληνας, ως πολίτης, ως δημοκράτης, ως αγωνιστής, ως επαναστάτης, ως όλα εκείνα που μπορούν να χαρακτηρίζουνε από τον πρώτο μέχρι και το τελευταίο άνθρωπο. Γιατί οι άνθρωποι είμαστε όλοι ίδιοι. Άσχετα αν κάποιοι προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από την ύλη και άλλοι προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από τη μοναξιά τους. Ο άνθρωπος τα έχει όλα. Και τη χαρά και τη λύπη και την ειλικρίνεια και το ψέμα και την έπαρση και την ταπεινότητα, έχει τα πάντα. Αυτά τα πάντα, όταν τα συναντάς σε έναν άνθρωπο να ξέρεις ότι ο άνθρωπος αυτός είναι αληθινός. Τους μονόμπαντους, τους μονόχνωτους, τους τέλειους να φοβάσαι μη σε μπερδέψουν, μη σε πλανέψουν, μη σε ξεστρατίσουν.
https://www.youtube.com/watch?v=VL3PGeuuFn8
