Μέχρι τον ουρανό,  αντήχησαν οι χιλιάδες φωνές που τραγούδησαν σαν μία την Ανδρομέδα, στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο όπου πραγματοποιήθηκε η συναυλία μνήμης για τα θύματα της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών.

Το τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το οποίο αρκετές φορές ο ίδιος έχει αφιερώσει σε όσους αγαπημένους μας δεν βρίσκονται πια μαζί μας, έγινε ύμνος στα στόματα και στις καρδιές του κοινού.

Η παρουσία των χιλιάδων κόσμου που βρέθηκαν στο Καλλιμάρμαρο αποτέλεσε ελάχιστο  φόρος τιμής στην απουσία των 57 ανθρώπων που χάθηκαν στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών αλλά ταυτόχρονα και μια ηχηρή δήλωση πως όχι μόνο θυμόμαστε αλλά πως δεν πρόκειται με τίποτα να ξεχάσουμε.

Όλα τα στοιχεία που συνθέτουν τις εικόνες που περιγράφει το τραγούδι, το όνομα του οποίου παραπέμπει στον ομώνυμο αστερισμό αλλά και στο μυθικό πρόσωπο της Ανδρομέδας, εξυμνούν τη ζωή, το πάθος που δεν περιορίζεται από την ύπαρξη, αλλά αντιθέτως την θρέφει, και συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και μετά το πέρας της αφού ακόμα και η γη δεν μπορεί να το φυλακίσει. Η τελευταία στροφή της Ανδρομέδας είναι ανατριχιαστική και σε αυτούς τους στίχους συνήθως δεν τραγουδάμε με τη φωνή αλλά με την ψυχή μας:

“Άιντε εδώ σιμά κοντά δυο μέτρα βάθος
άιντε λεν πως φυλακίζουνε το πάθος
άιντε ρίχνουν χώμα με λουλούδια ραίνουν
άιντε και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν”.

ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...